Ανάρτηση Νο 27 '' Μια μέρα από την οπτική γωνία ενός τρελού VOL2 ''

 Ήταν Τετάρτη ή μάλλον Πέμπτη μπορεί και Παρασκευή ... Έχει περάσει καιρός από τότε που πήγα τελευταία φορά στη Θεσσαλονίκη. Αλλά καθώς σήμερα είναι Τετάρτη 27 Ιουλίου πρέπει να χρησιμοποιήσω τις σούπερ δυνάμεις μου και να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Ξέρετε τζάμια που είχαν σπάσει ξαναγίνονται κανονικά , ποτήρια με κρασιά που είχαν πέσει γυρνάνε πίσω στο τραπέζι και ξαναγεμίζουν , πιτσιρίκια με παγωτά που κλαίνε γιατί τους έπεσε το παγωτό αυτό ξαναγυρνάει στο χέρι τους και είναι ξανά χαρούμενα και μπορώ να γράφω για αιώνες έτσι αλλά δεν θα ζήσετε τόσο πολύ. Φτάνουμε στο γραφικό σπίτι μου ... 
 Βρίσκομαι στο map 6.49b και τρέχω ανάμεσα στα δέντρα να ξεφύγω από ένα arrow της Mirana και ξαφνικά εκεί που τρέχω πέφτω πάνω στην Τίσσα Βασιλάκη και αφού μιλήσουμε για λίγο αυτή μεταμορφώνεται σε pokemon και ξυπνάω καθώς το όνειρο δεν λέει άλλο. Μαζεύω τα κομμάτια μου και περπατάω μαζεύοντας διάφορα όπως κινητό ( χωρίς φορτιστή που συνειδητοποίησα αργότερα ) λεφτά , έναν ελβετικό σουγιά , δυο μπλούζες ένα παντελόνι , ένα γαλλικό κλειδί και μία γάτα και αφού την κλείσω χαρούμενος φεύγω για το τρένοοοοο ...
 Μέσα στο τραίνο τώρα κάθομαι με τον φίλο μου αντικριστά για να μπορούμε να έχουμε μία ευρύτερη ματιά του κόσμου γύρω μας για να τον κοροϊδεύουμε πιο εύκολα. Εκεί που καθόμασταν ανέμελοι και κοιτούσαμε έξω τα συντρίμμια από τα εγκαταλελημένα σπίτια , τα καμμένα χωράφια και τα πτώματα βιετναμέζων στρατιωτών ... Όπα λάθος πρέπει να βγάλω το dvd Rambo III. 
Τέλος πάντων έρχεται και κάθετε δίπλα μου ένα κυριούλης που πριν μπούμε τον σχολιάσαμε καθώς γινόταν βάρος σε ανυποψίαστους περαστικούς. Ο τύπος αυτός απ΄ότι φαίνεται είχε καιρό να βγει ραντεβού με την μπανιέρα του και ομολογώ πως ένα άρωμα φρεσκάδας διαγραφόταν στο αέρα. Εγώ που ήμουν σε μια τέτοια φάση είχα κολλήσει το κεφάλι μου στο τζάμι και προσπαθούσα να βρω έστω και μια μικρή χαραμάδα οξυγόνου στο καλά κλεισμένο τζάμι του τραίνου και ήμουν κάπως έτσι. Είχα και τον άλλο απέναντι να έχει ένα παρόμοιο ύφος αηδίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του αλλά και μ΄ένα υποχθόνιο γέλιο που ο υπόνομος ήρθε και έκατσε δίπλα μου και όχι δίπλα του. Εκείνος γαλήνιος σαν σαλιγκάρι και το ίδιο γλιτσερός δεν σταματούσε να κουνιέται έτσι ώστε να καταφέρει να με κάνει να χάσω τελείως την όσφρηση μου. Ένιωθα έναν έναν τους οσφρητικούς μου κάλυκες να εκρήγνυνται μην μπορώντας να αντισταθούν άλλο και με κάθε έκρηξη έκλαιγα λίγο όχι μόνο γιατί δεν θα ξαναμύριζα ποτέ αλλά γιατί τα μάτια μου έκαιγαν τόσο που ένιωθα σας μεταλλωρύχος σε ορυχείο θείου και το οποίο έσκαβα με τα δόντια ...
  Τότε όμως ήρθε η εκδίκηση μουχαχαχα ... Ήταν εκείνη η τεράστια και τρομακτική γυναίκα που ήρθε στην παρέα μας. Κι έκατσε δίπλα του κι εγώ ήμουν σε μια φάση ικανοποίησης αφού πήρα το αίμα μου πίσω και τώρα πια ο βάλτος δίπλα μου ήταν αμελητέα ποσότητα μπροστά στη βραχονησίδα που έκατσε δίπλα στον φίλο μου ...Ναι ναι ήταν εκεί ολόκληρη με το βλοσυρό βλέμμα της κοιτούσε και με τα παλλόμενα λιπαρά χέρια της να κυματίζουν κουνούσε την βεντάλια της. Καθώς ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα εκείνη είχε μετατραπεί σε ένα μικρό βιότοπο ή μάλλον ένα οικοσύστημα. Με ποτάμια ιδρώτα να κυλάνε από ... 


( ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΤΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ )


τη μασχάλη της , πολλά διαφορετικά δάση μικρά και μεγάλα , όπως το μικρό δάσος που είχε μέσα στην υγρή μύτη της αλλά και στο λιβάδι με τα μικρά σταγονίδια να τρέχουν ανέμελα στο μουστάκι της. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου να περιεργαστώ με μεγαλύτερη λεπτομέρεια την επιδερμίδα στα μπράτσα της που ήταν φουρτουνιασμένα και ικανά να φέρουν ναυτία και να πνίξουν κάθε έμπειρο θαλασσόλυκο. Αν προσπαθούσα λίγο ακόμα ίσως να έβλεπα και μερικά μικρά ζωάκια όπως δερματικά κύτταρα που ξεπροβάλλουν από τους πίδακες ιδρώτα των πόρων του δέρματός της , καθώς και μικρά ακάρεα που τρέφονται από τα νεκρά κύτταρα και ζούνε στα πορτοκαλί σπίτια από ψίχουλα dorritos που βρίσκονται στο στέρνο της ...
 Και τότε άκουσα την μελιστάλαχτη φωνή του Βαγγέλη του οδηγού να λέει φτάσατε Θεσσαλονίκη κατεβείτε ... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ! Λύτρωση ! Άρπαξα γρήγορα την τσάντα μου και του διπλανού ίσως και έτρεξα στην έξοδο για να ανασάνω και ενώ έτρεχα άνοιγα τα ρουθούνια μου για να εισπνεύσω όσο περισσότερο καθαρό αέρα γίνεται παίρνω την τζούρα αέρα που μου αναλογεί και συνηδειτοποιώ ότι βρίσκομαι έξω από τις δημόσιες τουαλέτες και αφού πρασίνισαν λίγο τα μαλλιά μου πριν πέσουν και αφού γέλασα σαν ψυχαναγκαστικός στο τρελάδικο όπως ο τζόκερ αγόρασα μερικά αποσμητικά πευκάκια αυτοκινήτου με άρωμα λιβάνι και τα έχωσα βαθιά στη μύτη μου για να σωθώ ... 


ΤΕΛΟΣ