Ανάρτηση Νο6 '' Μια μέρα από την οπτική γωνία ενός τρελού... ''

7.42 ανοίγω το ένα υπέροχο καστανό μου μάτι και απλώνω το μηρμυγκιασμένο μου χέρι πάνω στο κομοδίνο προς αναζήτηση του κινητού μου ... Το βρίσκω ! Σκέφτομαι να πατήσω το κουμπί να δω την ώρα αν και περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως θα τυφλωθώ από το υπερβολικό φως του κινητού μου ... Βρίσκω το κουράγιο και σηκώνω το δάχτυλο μου μα αρχικά αστοχώ ... Με την δεύτερη προσπάθεια το πατάω και οι κόρες των ματιών μου μικραίνουν σαν φακός φωτογραφικής μηχανής ... Χωρίς να πτοήθω το κοιτάζω , το ξανακοιτάζω και διαπιστώνω πως γράφει 19.42 αντί 7.42 που είναι η κανονική πρωινή ώρα ... Θυμώνω λίγο με τον εαυτό μου αλλά μετά από λίγο το ξεχνάω και κάνω μια προσπάθεια να σηκωθώ ... Μάταια όμως ... Μετά από 3 - 4 λεπτά αδιάκοπων προσπαθειών σηκώνομαι ζαλισμένος κάνω δυο βήματα μπροστά τρία πίσω και μετά στέκομαι στον τοίχο ... Ανοίγω το ένα μάτι και προσπαθώ να βρω την πόρτα ... Με την κίνηση που έχουν τα ζόμπι στις χολυγουντιανές ταινίες περνάω την πόρτα του δωματίου φτάνω στο σαλόνι χτυπάω το γόνατο μου στη γωνία από το τραπέζι μουρμουρίζω κανα δυο βρισίδια σε στυλ γαμωτμεστημεσθασπασουμταποδιαμας και στέκομαι στο τοίχο που χωρίζει το σαλόνι από την κουζίνα ...

Ας πάμε λίγο φαστ φόργουορντ φτάνω στο σημείο που είμαι έξω απο την εκκλησία καθώς σήμερα είναι των Τριών Ιεραρχών και όλα τα σχολεία πρέπει να εκκλησιαστούν ... Μπαίνω μέσα και τσεκάρω τον κόσμο γύρω μου ... Παιδιά ηλικίας 6 - 17 ετών κατακλύζουν τον χώρο ... Μη βρίσκοντας κάτι πιο επικοδομητικό να κάνω ξεκινάω και κόβω φάτσες ...

Λίγα μέτρα δεξιά ένας πιτσιρικάς χτυπώντας το παπουτσάκι του στα πλακάκια σαν τον μεγαλύτερο πανκ ροκ ντραμίστα ο οποίος είναι στο υψηλότερο σημείο της μαστούρας του και έχει γίνει ένα με το κομμάτι ... Ο πιτσιρικάς μάλλον σκεφτόταν πότε θα φύγουν απο εκεί να πάει να παίξει λίγο μπάλα γιατί όπως τον έκοβα δεν την πάλευε άλλο !

Παραδίπλα ένας άλλος γύρω στα 10 - 11 σκυμμένος με κλειστά τα μάτια ... Ήταν σε τρίλημα ! Να κοιμηθώ όρθιος ? Να κλείσω τα μάτια για να νομίζουν ότι προσεύχομαι ? Ή απλά σκεφτόταν τα λόγια του παπά που δύσκολο το κόβω ...

Είχε πάει 9.20 και τα πιτσιρίκια είχαν ήδη σαλτάρει ! Μιλάμε είχαν αφηνιάσει ! Οι δασκάλες μέχρι πριν έκαναν σουτ και σουτ σπάνια ... Από τις 9.20 και μετά αφού τα είχαν ήδη μια ώρα καθιστά και αμίλητα στρατιωτάκια εκείνα άρχισαν να μιλάνε σε κλίμακες έντασης άλλα σιγανά και άλλα απλά τσίριζαν άλλα αιωρούνταν βάζωντας αντίσταση στα χέρια της καρέκλας ( ελάτε όλοι το έχετε κάνει ) και πολλά άλλα ... Οι δε δασκάλες από τα πολλά σουτ κόντευαν να πάθουν εγκεφαλικό ...

9.52 Το καλύτερο κομμάτι ... Ο παπάς βγαίνει για τον λόγο ... Ένας λόγος γεμάτος έννοιες και λέξεις που ούτε ο ίδιος δεν μπορόυσε καλά καλά να αρθρώσει και περίμενε τα πιτσιρίκια να δώσουν σημασία ??? Γιατί τον απήγγειλε ? Γιατί έτσι κάνει κάθε χρόνο ... Έπρεπε να τον αλλάξει έτσι ώστε να είναι ευκολότερα κατανοητός για τους μικρούς ? Τ είπες τώρα ρε φίλε πλάκα με κάνεις ? Φτάνει στο διευχόν και μετά σιωπή ... Τα πιτσιρίκια είχαν ήδη ντυθεί και ήταν έτοιμα να φύγουν ... Μόνο τότε ησύχασαν ...

Στην έξοδο πανδαιμόνιο ... Εγώ είχα την υπομονή ή μάλλον την περιέργεια να κάτσω να δω πως όλο αυτό το μπούγιο θα βγει από μια πόρτα πλάτους τριών μέτρων ... Το σημείο εκείνο είχε την μεγαλύτερη πλάκα ... Εκεί έγινε μια αμπαλαέα που όμοια της δεν έχουν δει τα καλύτερα υπαίθρια lives !

Αυτό ήταν το άρθρο μου για σήμερα ...
                              
                                            ΑΜΗΝ